24. Adam Węglowski
Cmentarz Stary, kw. 9A.

   Na ziemnej mogile postawiony kamienny nagrobek Ignacego Węglowskiego. Do podstawy nagrobka zamocowana tablica kamienna:
Ś. P. / ADAM WĘGLOWSKI / UCZESTNIK POWSTANIA 1863 R. / B. OBYW. ZIEMSKI ZASTĘPCA SĘ- / DZIEGO POKOJU W NIEWACHLOWIE / ZM. D. 3 LUT. 1926 R. ŻYŁ LAT 90

   Wcześniej tablica była rozbita na 7 części. Została obecnie sklejona i zamocowana do nagrobka. Brakuje jednak jednego elementu tablicy.

   Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, Adam Węglowski ur. w 1836 r. w Dęblinie, a zamieszkały w Kielcach przy ul. Staro Warszawskiej 9, otrzymał honorowy stopień ppor. weterana i został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 5/ 1922 poz. 3243).

   W parafii katedralnej w Kielcach dnia 3.II.1926 r. spisano akt zgonu nr 38: ... w Kielcach dnia dzisiejszego o godzinie dziewiątej rano zmarł Adam Węglowski lat dziewięćdziesiąt liczący, weteran sześciesiąt trzeciego roku, przynależny do gminy Niewachlów syn Ignacego i Karoliny z Gieretów, pozostawiwszy owdowiałą żonę Julję z Pomianowskich ...

góra strony

---

25. Józef Zaorski
Cmentarz Stary, kw. 9A.

   W piętrowym grobowcu RODZINY ZAORSKICH, w środkowej kwaterze, na samym dole, jest tablica zawierająca napis:
† / Ś. P. / JÓZEF ZAORSKI / B. NACZELNIK ZAKŁADÓW GÓRNICZYCH W BIAŁOGONIE / ZMARŁ DNIA 23 WRZEŚNIA 1899 R. / PRZEŻYWSZY LAT 78.

Józef Zaorski był członkiem organizacji narodowej, w okresie powstania był organizatorem sieci kontaktowej dla powstańczych kurierów przybywających do Kielc. Wykorzystywano do tego położone na obrzeżu miasta zakłady w Białogonie oraz klasztor na Karczówce. (A. Urbański - Kielce w okresie powstania styczniowego).

góra strony

---

26. Walerian Niewiarowski
Cmentarz Stary, kw. 9B.

   Na frontowej płaszczyźnie grobowca rodziny Gadomskich i Niewiarowskich, znajdującego się przy alejce pomiędzy kwaterami 9A i 9B, umieszczone są trzy tablice marmurowe.
   Na środkowej tablicy wykuty jest napis:
Ś. P. / CIENIOM DROGICH RODZICÓW / WALERJANA NIEWIAROWSKIEGO / EMERYTA, WETERANA 63 R. / ZMARŁEGO DN. 11. X. 1915 R. / ORAZ JEGO MAŁŻONKI / z GORAZDOWSKICH / Ś. P. HELENY NIEWIAROWSKIEJ / ZMARŁEJ DN. 16. XII. 1916 R. / WDZIĘCZNE DZIECI
BŁOGOSŁAWIENI MIŁOSIERNI ALBOWIEM / ONI MIŁOSIERDZIA DOSTĄPIĄ / POKÓJ WASZYM CIENIOM

Walerian Niewiarowski w okresie pobytu w Siedlcach oraz w Kielcach (zdjęcie ze zbiorów rodzinnych I. Malinowskiej)

Walerian Niewiarowski (1846 - 11.X.1915), syn Andrzeja, urodził się w okolicy Grodna dnia 19 sierpnia 1846 r. w szlacheckiej rodzinie Niewiarowskich, herbu Półkozic, spokrewnionej z rodami Drohojowskich i Wielopolskich. Otrzymał staranne wykształcenie. Jako 17- letni młodzieniec bierze udział w walkach zbrojnych 1863 roku. Nie są znane obecnie szczegóły udziału Waleriana w powstaniu. Prawdopodobnie to wskutek represji carskich za udział w powstaniu, rodzina utraciła majątek oraz prawo dalszego pobytu w Grodnie.
   Dnia 2/ 14 stycznia 1874 r. zawiera związek małżeński z Heleną z Prawdzic Gorazdowskich (ur. 14.I.1856 r.), zamieszkali w Siedlcach. Tu urodziły się im córki: Jadwiga, Rozalia i Wacława oraz synowie: Piotr, Stefan i Zygmunt. Po roku 1880 przenoszą się do Kielc, zamieszkali na ul. Lipowej. Przez pewien okres czasu Walerian był urzędnikiem w Miechowie. W Kielcach urodził się Niewiarowskim w roku 1896 najmłodszy syn - Tadeusz.
   W zachowanych aktach radcy Waleriana Niewiarowskiego (APK, Rząd Guber. Kielecki, sygn. 2670) przedstawiona jest szczegółowo bogata urzędnicza kariera: od roku 1868 aż po rok 1912, gdy został emerytem.
    Akt zgonu nr. 440 spisany w kieleckiej katedrze podaje, że w dniu 11 października 1915 r. w wieku 69 lat zmarł Walerian Niewiarowski, zamieszkały w Kielcach przy ul. Lipowej 6. Pogrzeb odbył się w dniu 13.X., a po zmarłym emerycie pozostała wdowa Helena z Gorazdowskich.
   Na wykonanej później tablicy nagrobnej Waleriana Niewiarowskiego, rodzina z dumą umieściła napis "weteran 63 r" - co było zgodne z rodzinnymi przekazami.

   Rodzinne tradycje walk niepodległościowych o Polskę w rodzinie Niewiarowskich kontynuował najmłodszy syn - Tadeusz. Wzięty z poboru wojskowego do armii rosyjskiej, znalazł się szkołe wojskowej w Kijowie, gdzie mieszkał i pomagał mu stryj Józef, brat ojca. W okresie rewolucji bolszewickiej udało mu się dostać do polskiego oddziału w Ekspedycyjnym Korpusie Anglo-francuskim w Archangielsku. Przy ewakuacji żołnierzy polskich znalazł się we Francji, ukończył szkołę oficerską i z Armia Hallera, powrócił do Polski. Poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Po wybuchu II Wojny Światowej, poprzez Rumunię dociera do Francji, a następnie do Anglii. Walczy w Polskich Siłach Zbronych na Zachodzie, uczestniczy w walkach w Palestynie i Iraku. Wojnę kończy we Włoszech. Po zakończeniu zmagań wojennych pozostaje w Anglii. Do Polski major artylerii Tadeusz Niewiarowski mógł powrócić bezpiecznie dopiero po 1970 roku. W kilka lat później, w roku 1975 spoczął na Powązkach.

Informacje oraz zdjęcie przekazała
Irena z Niewiarowskich Malinowska,
prawnuczka Waleriana Niewiarowskiego.
6.XII.2006 r.

góra strony

---

27. Julian Treutler
Cmentarz Stary, kw. 9B.

   Nieco w głębi kw. 9B (za grobowcem Niewiarowskich), pod drzewem, na mogile ziemnej znajduje się ułamany krzyż betonowy z napisem wyrytym na poprzecznym ramieniu krzyża:
JULJAN TREUTLER / WETERAN 1863 R. / † 29.I.1924 R.

Julian Treutler de Traubenberg (1833 - 29.I.1924), jak podaje E. Kozłowski (J. M. Mazaraki - Pamiętnik i wspomnienia), syn Ignacego z Poborowic, wnuk Ludwika Morzkowskiego, szambelana króla Stanisława Augusta, żonaty był z Katarzyną Biechońską. Odznaczony był brązowym medalem pamiątkowym wojny krymskiej (1853 - 1856).

   Jak to wynika z zaświadczenia wydanego 22.XI.1919 r. przez Przytulisko Opieka Nad Weteranami w Kielcach (podpisane przez innego kieleckiego weterana, Edwarda Zagrodzkiego), Julian Treutler w czasie powstania był komisarzem organizacji powstańczej Obwodu Pińczowskiego. Następnie miał być oficerem sztabowym u Langiewicza. W zaświadczeniu podano, że po bitwie na Grochowiskach, "... tenże Langiewicz uchodząc zagranicę, dalsze losy Oddziału powstańczego powierzył p. Treutlerowi. ..." - co odbiega od znanych ustaleń historycznych (przekazanie komendy gen. Śmiechowskiemu).

   Za udział w powstaniu styczniowym 1863 r. władze skonfiskowały mu majątek Chruścice (gmina Pińczów) i został skazany na Sybir. Z. Strzyżewska (Zesłańcy Powstania Styczniowego ...) podaje (z nieco zniekształconym nazwiskiem - Julian Trenkler), że został on w 8 partii skierowany na Syberię. Katarzyna, żona Juliana, podążyła za nim i udało się jej wykupić go w drodze na zesłanie.

   Po stracie Chruścic zamieszkali teraz w Kielcach, Julian był rządcą majątków ziemskich. W związku małżeńskim z Katarzyną urodziła się im gromadka dzieci: Ignacy, który był żonaty z Salomeą Bielińską, Antoni, Aleksander, Stanisław, żonaty z Długołęcką, Maria zamężna Dobrzańska i Anna zamężna Zienkiewicz.

   W okresie późniejszym, gdy zmarła żona, Katarzyna, mieszka u swego syna, Antoniego, w Zagrodach, pod Kielcami. A po śmierci Antoniego i drugiego syna - Stanisława, Julian Treutler znalazł się w Przytulisku Weteranów 1863, prowadzonym przez Edwarda Zagrodzkiego na ul. Wesołej w Kielcach.

Zaświadczenie z Przytuliska Opieka Nad Weteranami
1863 w Kielcach wydane dla Juliana Treutlera
(dokument udostępnił - Andrzej Tuziak, praprawnuk Juliana)

   Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, Julian Treutler herbu Traubenberg otrzymał honorowy stopień ppor. weterana i został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10 / 2321 z 1921 r.) - ale wpisano pod zniekształconym nazwiskiem: Treubenberg -Trenter Julian.

   W sprawozdaniu z wykonanych prac przez Dyr. Robót Publicznych w Kielcach za IV kw. 1930 r. (AP Kielce, zesp. 100/I, sygn. 15228) czytamy:
2. Mogiłę powstańca z r. 1863 Treutlera obramowano ramą betonową z krzyżem kamiennym 0.80 m wys. z wyrzeźbionym nazwiskiem.

   Mogiła weterana powstania narodowego 1863 r. w obecnym stanie pilnie wymaga prac remontowych.

Notkę biograficzną uzupełniono w listopadzie 2009 r.
na podstawie rodzinnych przekazów Marii Mazaraki.
Wzbogacono o informacje od praprawnuków Juliana
Treutlera: Grażyny Sygowskiej i Andrzeja Tuziaka.

Uzupełnienia wprowadzone
29.07.2013 r.

   W roku 2013, staraniem Stowarzyszenia Ochrony Dziedzictwa Narodowego w Kielcach, wykonano nowe urządzenie grobu.

   Krzyż nagrobny, który w ostatnim okresie czasu był zupełnie ukryty w ziemi, po przeprowadzonych pracach konserwatorskich został postawiony na schodkowym postumencie z czerwonego piaskowca.

   Został odnowiony również napis, wyryty na kamiennym krzyżu:

JULJAN TREUTLER / WETERAN 1863 R. / † 29.I.1924 R.

   Bezpośrednio za krzyżem nagrobnym Treutlera rosło dorodne drzewo, które w m-cu paździeniku 2013 r. zostało wycięte.

Mogiła weterana Juliana Treutlera - po wykonanych pracach w 2013 r,
po usunięciu drzewa rosnącego za krzyżem nagrobnym.

góra strony

---

28. Wanda Nałęcz Korzeniowska i Maria Wojciechowska - Nałęcz
Cmentarz Stary, kw. 9B.

Wewnątrz kw. 9B (blisko grobowca Niewiarowskich) znajduje się mogiła obudowana płytami lastryko. Na płycie zwieńczającej mogiłę umieszczono tablicę marmurową z napisem:
† / Ś. P. / WANDA / NAŁĘCZ / KORZENIOWSKA / ŻYŁA LAT 65 / ZM. DN. 1 VI 1951 R. / MARIA / WOJCIECHOWSKA / Z D. NAŁĘCZ / KORZENIOWSKA / ŻYŁA LAT 85 / ZM. DN. 5 XI 1976 R. / CÓRKI / POWSTAŃCA 1863 R. / POKÓJ ICH DUSZOM

   Franciszek Korzeniowski, urodzony w Kielcach w roku 1839, był uczestnikiem powstania styczniowego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, otrzymał honorowy stopień ppor. weterana i został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10/1921 poz. 1011).
W mogile pochowane zostały dwie córki weterana 63 roku Franciszka Nałęcz Korzeniowskiego i Lidii z Szercyngierów:
- Wanda Nałęcz Korzeniowska 19.X.1891 - 1.VI.1951), urodzona na zesłaniu, niezamężna;
- Maria z Nałęcz Korzeniowskich Wojciechowska (22.XII.1889 - 5.XI.1976), również urodzona na Syberii, bibliotekarka, która po pobytach w Tomińsku, Moskwie, Zakopanem, Warszawie, Busku i Starachowicach, swoje pracowite życie zakończyła w Kielcach.

góra strony

---

29. Aleksander Gołębiowski
Cmentarz Stary, kw. 9B.

   Na grobowcu Gołębiowskich, położonym przy alejce pomiędzy kw. 9B i 11B, umieszczona jest tablica granitowa:
† / Ś. P. / ALEKSANDER / GOŁĘBIOWSKI / WETERAN 1863 R. ŻYŁ LAT 77 ZM 22.II.1922 R. / Z PŁAWIŃSKICH STANISŁAWA / GOŁĘBIOWSKA / ...

   Nie jest znany obecnie udział Aleksandra Gołębiowskiego w powstaniu narodowym 1863 roku. Akt zgonu nr. 75 spisany 23 lutego 1922 r. w kieleckiej parafii katedralnej podaje ...w Kielcach dnia wczorajszego o godzinie drugiej po południu zmarł Aleksander Gołębiowski lat siedemdziesiąt siedem, cukiernik, przynależny do miasta Będzina, syn zmarłych Stefana i Katarzyny z Twardzickich, pozostawiwszy owdowiałą żonę Antoninę z Rapczyńskich ...

góra strony

---

30. Maria z Zadarnowskich Żukowska - Wójcicka   i  Józef Wójcicki
Cmentarz Stary, kw. 10A.

   Na ziemnym grobowcu, nad metalowymi drzwiczkami, umieszczona jest kamienna płyta z napisem:
Ś. P. / MARJA z ZADRANOWSKICH / I. VOTO ŻUKOWSKA / II. VOTO WÓJCICKA / WETERANKA 1863 R. / LAT 85 † 19.II.1933 R.

   Z tyłu, umieszczona jest druga, większa płyta betonowa, zawierająca pod znakiem krzyża, wyryty napis:
GRÓB Ś. P. KAROLINY WÓJCICKIEJ / ORAZ JÓZEFY ŻUKOWSKIEJ

   W grobowcu ziemnym została pochowana Maria z Zadarnowskich Żukowska - Wójcicka, jej córka (z pierwszego małżeństwa) Józefa Żukowska i teściowa Karolina Wójcicka. W mogile tej był pochowany również Józef Wójcicki, drugi mąż Marii (miejsce pochówku jest nieoznaczone). Na tablicy nagrobnej błędnie wyryto nazwisko - "z Zadranowskich", zamiast: " z Zadarnowskich"


Maria z Zadarnowskich Żukowska-Wójcicka (1848 - 1933) była córką kapitana wojsk polskich Kacpra (1798 - 1869) i Michaliny z Zalewskich Zadarnowskich herbu Sulima. Rodzice mieszkali na Podlasiu, posiadali majątek ziemski (500 ha) we wsi Mierzynówka, w pobliżu Grodziska Podlaskiego, na terenie ówczesnego woj. grodzieńskiego. Miała dwie siostry (Anna i Julia) oraz czterech braci (Michał, Antoni, Józef i Franciszek).

   Gdy nadszedł czas powstania narodowego, jako 15-letnia panienka w chłopskim przebraniu przewoziła żywność, bieliznę i amunicję powstańcom, pełniła też służbę wywiadowczą dla oddziału Antoniego Barancewicza. Za swa patriotyczną działalność otrzymała kary chłosty (50 kozackich nahajek), uwięzienie; przeżyła śmierć najbliższych, kaźń ojca, kilkakrotnie rabunek, pod pretekstem konfiskaty "żałobnej biżuterii" oraz konfiskatę większości majątku.

   Po powstaniu wychodzi za mąż za inwalidę - powstańca Stanisława Żukowskiego, rannego w bitwie pod Wirem. Po śmierci męża, w ponownym związku małżeńskim, łączy się z Józefem Wójcickim, towarzyszem broni pierwszego męża. Osiada u męża, w majątku Sitkówka pod Kielcami.

   Z pierwszego małżeństwa miała dwójkę dzieci:
- córka, Józefa Żukowska, rzeźbiarka, założyła i prowadziła przedszkole ("freblówkę"), zmarła młodo z powodu gruźlicy;
- syn, Bronisław Żukowski (1869 - 3.X.1939), artysta malarz, uczeń Fałata, był przyjacielem Tetmajera, Wyspiańskiego.
   W roku 1920, gdy wojska bolszewickie podchodzą pod Warszawę, z zagrożonego terenu Podlasia, przyjmuje w Sitkówce na długi pobyt swego brata, Michała Zadarnowskiego (również powstańca 1863 r.), który do siostry dotarł z wraz synem i synową. W Sitkówce pozostał już na stałe, a po śmierci został pochowany w Chęcinach (zob. hasło - Chęciny).

   W wieku 85 lat zmarła w Sitkówce dnia 19 lutego 1933 r. Gazeta Kielecka w nr 17 z 1933 roku zamieściła wspomnienie pośmiertne o Marii Żukowskiej - Wójcickiej oraz podziękowanie rodziny.

Ziemny grobowiec rodziny Wójcickich - stan w 2013 r.

Józef Wójcicki (1839 - 12.VII.1919) obywatel ziemski, drugi mąż Marii z Zadarnowskich, był uczestnikiem powstania styczniowego 1863 roku. O udziale w powstaniu Józefa Wójcickiego informacje zawarte są w aktach Józefa Leskiego, weterana 1863 roku, w CAW (zesp. I.302.17.10). Wybuch powstania zastał ich w Puławach, na Wydz. Górnictwa. Do ruchu powstańczego przyłączyli się 22 stycznia, razem składając przysięgę. Są w oddziale Frankowskiego. Następnie przez Radom, Iłżę obaj dotarli do oddziału Langiewicza w Wąchocku. Przybyłych stawiono przed obliczem dowódcy, który po krótkim przemówieniu odkomenderował ich do batalionu mjr. Dąbrowskiego. W dniu 23 sierpnia 1863 roku brał udział w bitwie pod Wirem, stoczonej przez oddziały powstańcze dowodzone przez Kajetana Cieszkowskiego (Ćwieka) i Władysława Eminowicza.
   Weteran powstania styczniowego był właścicielem majątku ziemskiego Sitkówka pod Kielcami. Była informacja, zawarta w Gazecie Kieleckiej nr 75 z 22.IX.1909 r,. że folwark Sitkówka własność Józefa Wójcickiego, strawił pożar. Rodzina Wójcickich była znana w Sitkówce z prowadzonej społecznej działalności na rzecz mieszkańców. Do tej pracy włączyła się również Maria, żona Józefa, oraz jej córka Józefa Żukowska.

   Gazeta Kielecka w nr 157 z 13.VII.1919 r. zamieściła nekrolog w ramce:
Ś. P. / Józef Wójcicki / obywatel ziemski, weteran 63 roku / po krótkich i ciężkich cierpieniach, opatrzony św. Sakramentami, zmarł 12 / lipca w Sitkówce, przeżywszy lat 78. Pogrzeb do grobu rodzinnego w Kielcach / z rogatki Krakowskiej, odbędzie się w poniedziałek 14 bm. o godz. 4 / po południu, na który zapraszają kolegów, życzliwych i znajomych strapiona / Żona i Rodzina //

   Ziemny grobowiec nie posiada obecnie zewnętrznego upamiętnienia Józefa Wójcickiego.

Zdjęcie weteranki oraz dodatkowe informacje przekazała
Jolanta Sinkiewicz, praprawnuczka Michała Zadarnowskiego .
15.I.2007 r.

góra strony

---

31. Konrad Andrzejowski
Cmentarz Stary, kw. 10C.

Nagrobek dzieci Aleksandry i Antoniego Andrzejowskich - stan w 2013 r.

   Na mogile ziemnej, na wymurowanym małym postumencie, postawiony ażurowy krzyż żeliwny zawierający na utworzonej tarczy herbowej, napis:
D. O. M. / TU SPOCZYWAJĄ ZWŁOKI / Ś. P. / DZIECI ALEKSANDRY I ANTONIEGO MAŁŻONKÓW / ANDRZEJOWSKICH. /
HENRYK URODZONY D. 17 LIPCA 1840. † 28 KWIET. 1841. ROKU /
PAWEŁ URODZONY D. 25 LUTEG. 1845. † 28 LIPC. 1846. ROKU /
MELANIA URODZONA D. 8 MAJA 1846. † 1847. ROKU /
KORNELIA URODZONA D. 30 MARCA 1851. † 15 KWIET. 1851. ROKU /
BAZYLI URODZONY D. 14 CZERW. 1852. † 23 STYCZ. 1858. ROKU /
KONRAD URODZONY D. 2 LISTOP. 1841. † 28 LIST. 1863. ROKU / POCHOWANY W CHEŁMCACH. /
PROSZĄ O WESTCHNIENIE DO/ BOGA.

Konrad Andrzejowski, syn znanego kieleckiego lekarza, był uczestnikiem powstania styczniowego. Jego cioteczny brat Tadeusz Rybkowski, który był prawie rówieśnikiem Konrada, przedstawił wspomnienia w Pamiętniku Koła Kielczan:
... Konrad, jako marymontczyk (uczeń instytutu wyższego rolniczego) z wybuchem powstania poszedł w szeregi powstańcze za zezwoleniem ojca; odebrał swój własny kapitalik przez babkę Wysocką (wdową po jenerale z 32 roku) zapisany, składający się z kilkunastu tysięcy rubli i za ten kapitał uformował sobie dobrze uzbrojony oddział - stu kilkudziesięciu kawalerzystów, z którymi się oddał pod dowództwo Czachowskiego. Grasując głównie w bardzo bliskich okolicach Kielc, niepokoił w straszny sposób Moskali, którzy nie mogli dać rady bardzo ruchliwemu i specjalnie w partyzantce wyćwiczonemu oddziałowi. Tak jenerał Czengiery, jak w ogóle całe miasto wiedziało, że syn wuja, Konrad, był prawie głównym dowódcą oddziału, wszelkie interpelacje rządowe, w tym celu do wuja skierowane, odparte były zawsze z godnością i powagą. ...

   Działalność Konrada przerwała nagła śmierć. Jak relacjonował to podwładny kawalerzysta, 28 listopada 1863 r. w Oblęgorku przy przeglądzie otrzymanego transportu broni palnej - Konrad ... wziąwszy do ręki b. piękną dubeltówkę, oglądał ją na wszystkie strony, odwiódłszy kurek, spuścił go i w tej chwili nastąpił straszny strzał, który rozerwał część lufy od strony kurka, a brandkę, na którą zakłada się piston, oderwał przy rozsadzeniu i wpakował ją komendantowi przez oko do mózgu, tak, że w półtorej godziny potem umarł na naszych rękach. ...
   W obawie przed demonstracjami władze rosyjskie nie wyraziły zgody na pogrzeb w Kielcach, dlatego pochówek nastąpił na cmentarzu parafialnym w Chełmcach (zob. hasło: Chełmce).


   Małżonkowie Antoni i Aleksandra z Wysockich Andrzejowscy tworzyli rodzinę wielodzietną. Spośród 14 dzieci Andrzejowskich zmarło w dzieciństwie pięcioro. Zostali oni upamiętnieni na tablicy nagrobnej.

góra strony

---

32. Ignacy Zagłoba Smoleński
Cmentarz Stary, kw. 10C.


   Na wymurowanym grobowcu, przykrytym kamienna płyta, w wygrodzeniu utworzonym przez kamienne słupki połączone rurkami, postawiony jest neogotycki nagrobek kamienny. Mało czytelna obecnie tablica w postumencie nagrobka zawiera napis:
PORUCZNIK GWARDII NARODOWEJ 1831 R. / NIEWYGASŁEJ PAMIĘCI IGNACEGO / ZAGŁOBY SMOLEŃSKIEGO OBYWA- / TELA MIASTA KIELC W ROKU 1796 / URODZONEGO A W DNIU 29 SIERPNIA / 1873 R W WIEKU LAT 77 ZMARŁE- / GO STROSKANA ŻONA DZIECI I WNU / KI POMNIK TEN WZNIEŚLI PROSZĄC / O WESTCHNIENIE ZA DUSZĘ JEGO / DO BOGA.

Ignacy Zagłoba Smoleński (1796 - 29 VIII 1873) był oficerem wojska polskiego w okresie powstania listopadowego.

   Był czołowym działaczem stronnictwa "białych" w Kielcach. W kwietniu 1861 r. wszedł w skład "Komitetu Bezpieczeństwa Miasta Kielc", który sprawował władzę w wolnym mieście przez kilka dni.

   W kieleckiej katedrze znajduje się tablica upamiętniająca osobę Ignacego Smoleńskiego.

góra strony

---

33. Leon Gautier
Cmentarz Stary, kw. 10D.

   Na tylnej ścianie kaplicy biskupów sufraganów kieleckich umieszczone jest słabo czytelne duże epitafium marmurowe zawierające wyryty napis:
LEON GAUTIER / b. Naczelnik Powiatu Kieleckiego / następnie / Assessor Wydziału Ubezpieczeń / Rządu Gubernialnego Kieleckiego / Założyciel i Redaktor Gazety Kieleckiej / zmarł dnia 11 Lipca 1873 r. / żył lat 46 / Ukochanemu Mężowi i Ojcu / żona i Dzieci


Leon Gautier (1827 - 11 VII 1873) był ostatnim polskim naczelnikiem powiatu kieleckiego. Osłaniał rodziny polskie przed carskimi represjami a zagrożonym aresztowaniem umożliwiał opuszczenie Królestwa Polskiego.
   W późniejszym okresie był wydawcą i redaktorem Gazety Kieleckiej.

góra strony

---

34. Bronisław Niesiołowski
Cmentarz Stary, kw. 10F.

Bezpośrednio przy alei rozdzielającej kwatery 10D i 10F, znajduje się obmurowana mogiła przykryta płytą z czerwonego piaskowca. Kamienne słupki, połączone metalowymi rurkami wygradzaję teren grobu. Z tyłu znajduje się duży grobowiec z nagrobkiem upamiętniającym rodzinę DUCHNOWSKICH.
   W płycie nagrobnej, pod znakiem krzyża, wykuto słabo czytelny obecnie napis (na zdjęciu napis sztucznie wzmocniono):
BRONISŁAW / UR. 1844 R.   ZM. 1923 R. / EMILJA ZE SZPRINGERÓW / UR. 1848 R.    ZM. 1930 R. / NIESIOŁOWSCY / BOŻE RACZ DAĆ WIECZNE / SZCZĘŚCIE ICH ŚWIETLANYM DUSZOM

   Akt zgonu nr. 46/1923, sporządzony w kieleckiej katedrze, podaje, że 31 stycznia 1923 roku ... zmarł Bronisław Niesiołowski, lat siedemdziesiątsiedem, emeryt, przynależny do miasta Kielc, syn Józefa i Felicji z Linowskich pozostawiwszy owdowiałą żonę Emilję ze Szpryngierów ... Zgon zgłosili: Jan Żurkowski, doktór, l. 53 i Zygmunt Niesiołowski. l. 66, adwokat przysięgły, obydwaj z Kielc.

   Nie jest obecnie bliżej znana osoba Bronisława Niesiołowskiego i jego działalność w okresie powstania. Z dokumentów zawartych w kieleckim Archiwum (zesp. 101/I, sygn. 3510 i 2248) wynika, że wdowa po zmarłym Bronisławie Niesiołowskim, Emilia, jest wymieniona w grupie wdów po weteranach 1863 roku. Np. występuje w "Imiennym wykazie wdów po weteranach powstań narodowych, zamieszkałych na terenie P.K.U. w Kielcach, pobierających zaopatrzenie" sporządzonym 11.3.1925 r., co stanowi potwierdzenie udziału jej męża, Bronisława, w powstaniu 1863 r.

---

góra strony

NA START

---

ostatnia aktualizacja: 5-01-2015 , 12:15