KIELCE - Cmentarz Stary cz. 3
kwatery 9 do 10

24. Adam Węglowski
Cmentarz Stary, kw. 9A.

Na ziemnej mogile postawiony kamienny nagrobek Ignacego Węglowskiego. Do podstawy nagrobka zamocowana tablica kamienna:
Ś. P. / ADAM WĘGLOWSKI / UCZESTNIK POWSTANIA 1863 R. / B. OBYW. ZIEMSKI ZASTĘPCA SĘ- / DZIEGO POKOJU W NIEWACHLOWIE / ZM. D. 3 LUT. 1926 R. ŻYŁ LAT 90

Wcześniej tablica była rozbita na 7 części. Została obecnie sklejona i zamocowana do nagrobka. Brakuje jednak jednego elementu tablicy.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, Adam Węglowski ur. w 1836 r. w Dęblinie, a zamieszkały w Kielcach przy ul. Staro Warszawskiej 9, otrzymał honorowy stopień ppor. weterana i został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 5/ 1922 poz. 3243).

W parafii katedralnej w Kielcach dnia 3.II.1926 r. spisano akt zgonu nr 38: ... w Kielcach dnia dzisiejszego o godzinie dziewiątej rano zmarł Adam Węglowski lat dziewięćdziesiąt liczący, weteran sześciesiąt trzeciego roku, przynależny do gminy Niewachlów syn Ignacego i Karoliny z Gieretów, pozostawiwszy owdowiałą żonę Julję z Pomianowskich ...

góra strony

25. Józef Zaorski
Cmentarz Stary, kw. 9A.

W piętrowym grobowcu RODZINY ZAORSKICH, w środkowej kwaterze, na samym dole, jest tablica zawierająca napis:
† / Ś. P. / JÓZEF ZAORSKI / B. NACZELNIK ZAKŁADÓW GÓRNICZYCH W BIAŁOGONIE / ZMARŁ DNIA 23 WRZEŚNIA 1899 R. / PRZEŻYWSZY LAT 78.

Józef Zaorski był członkiem organizacji narodowej, w okresie powstania był organizatorem sieci kontaktowej dla powstańczych kurierów przybywających do Kielc. Wykorzystywano do tego położone na obrzeżu miasta zakłady w Białogonie oraz klasztor na Karczówce. (A. Urbański - Kielce w okresie powstania styczniowego).

góra strony

26. Walerian Niewiarowski
Cmentarz Stary, kw. 9B.

Na frontowej płaszczyźnie grobowca rodziny Gadomskich i Niewiarowskich, znajdującego się przy alejce pomiędzy kwaterami 9A i 9B, umieszczone są trzy tablice marmurowe.
Na środkowej tablicy wykuty jest napis:
Ś. P. / CIENIOM DROGICH RODZICÓW / WALERJANA NIEWIAROWSKIEGO / EMERYTA, WETERANA 63 R. / ZMARŁEGO DN. 11. X. 1915 R. / ORAZ JEGO MAŁŻONKI / z GORAZDOWSKICH / Ś. P. HELENY NIEWIAROWSKIEJ / ZMARŁEJ DN. 16. XII. 1916 R. / WDZIĘCZNE DZIECI
BŁOGOSŁAWIENI MIŁOSIERNI ALBOWIEM / ONI MIŁOSIERDZIA DOSTĄPIĄ / POKÓJ WASZYM CIENIOM

Walerian Niewiarowski w okresie pobytu w Siedlcach oraz w Kielcach (zdjęcie ze zbiorów rodzinnych I. Malinowskiej)

Walerian Niewiarowski (1846 - 11.X.1915), syn Andrzeja, urodził się w okolicy Grodna dnia 19 sierpnia 1846 r. w szlacheckiej rodzinie Niewiarowskich, herbu Półkozic, spokrewnionej z rodami Drohojowskich i Wielopolskich. Otrzymał staranne wykształcenie. Jako 17- letni młodzieniec bierze udział w walkach zbrojnych 1863 roku. Nie są znane obecnie szczegóły udziału Waleriana w powstaniu. Prawdopodobnie to wskutek represji carskich za udział w powstaniu, rodzina utraciła majątek oraz prawo dalszego pobytu w Grodnie.
   Dnia 2/ 14 stycznia 1874 r. zawiera związek małżeński z Heleną z Prawdzic Gorazdowskich (ur. 14.I.1856 r.), zamieszkali w Siedlcach. Tu urodziły się im córki: Jadwiga, Rozalia i Wacława oraz synowie: Piotr, Stefan i Zygmunt. Po roku 1880 przenoszą się do Kielc, zamieszkali na ul. Lipowej. Przez pewien okres czasu Walerian był urzędnikiem w Miechowie. W Kielcach urodził się Niewiarowskim w roku 1896 najmłodszy syn - Tadeusz.
   W zachowanych aktach radcy Waleriana Niewiarowskiego (APK, Rząd Guber. Kielecki, sygn. 2670) przedstawiona jest szczegółowo bogata urzędnicza kariera: od roku 1868 aż po rok 1912, gdy został emerytem.
    Akt zgonu nr. 440 spisany w kieleckiej katedrze podaje, że w dniu 11 października 1915 r. w wieku 69 lat zmarł Walerian Niewiarowski, zamieszkały w Kielcach przy ul. Lipowej 6. Pogrzeb odbył się w dniu 13.X., a po zmarłym emerycie pozostała wdowa Helena z Gorazdowskich.
   Na wykonanej później tablicy nagrobnej Waleriana Niewiarowskiego, rodzina z dumą umieściła napis "weteran 63 r" - co było zgodne z rodzinnymi przekazami.

   Rodzinne tradycje walk niepodległościowych o Polskę w rodzinie Niewiarowskich kontynuował najmłodszy syn - Tadeusz. Wzięty z poboru wojskowego do armii rosyjskiej, znalazł się szkołe wojskowej w Kijowie, gdzie mieszkał i pomagał mu stryj Józef, brat ojca. W okresie rewolucji bolszewickiej udało mu się dostać do polskiego oddziału w Ekspedycyjnym Korpusie Anglo-francuskim w Archangielsku. Przy ewakuacji żołnierzy polskich znalazł się we Francji, ukończył szkołę oficerską i z Armia Hallera, powrócił do Polski. Poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Po wybuchu II Wojny Światowej, poprzez Rumunię dociera do Francji, a następnie do Anglii. Walczy w Polskich Siłach Zbronych na Zachodzie, uczestniczy w walkach w Palestynie i Iraku. Wojnę kończy we Włoszech. Po zakończeniu zmagań wojennych pozostaje w Anglii. Do Polski major artylerii Tadeusz Niewiarowski mógł powrócić bezpiecznie dopiero po 1970 roku. W kilka lat później, w roku 1975 spoczął na Powązkach.

Informacje oraz zdjęcie przekazała
Irena z Niewiarowskich Malinowska,
prawnuczka Waleriana Niewiarowskiego.
6.XII.2006 r.

góra strony

27. Julian Treutler
Cmentarz Stary, kw. 9B.

Nieco w głębi kw. 9B (za grobowcem Niewiarowskich), pod drzewem, na mogile ziemnej znajduje się ułamany krzyż betonowy z napisem wyrytym na poprzecznym ramieniu krzyża:
JULJAN TREUTLER / WETERAN 1863 R. / † 29.I.1924 R.

Julian Treutler de Traubenberg (1833 - 29.I.1924), jak podaje E. Kozłowski (J. M. Mazaraki - Pamiętnik i wspomnienia), syn Ignacego z Poborowic, wnuk Ludwika Morzkowskiego, szambelana króla Stanisława Augusta, żonaty był z Katarzyną Biechońską. Odznaczony był brązowym medalem pamiątkowym wojny krymskiej (1853 - 1856).

   Jak to wynika z zaświadczenia wydanego 22.XI.1919 r. przez Przytulisko Opieka Nad Weteranami w Kielcach (podpisane przez innego kieleckiego weterana, Edwarda Zagrodzkiego), Julian Treutler w czasie powstania był komisarzem organizacji powstańczej Obwodu Pińczowskiego. Następnie miał być oficerem sztabowym u Langiewicza. W zaświadczeniu podano, że po bitwie na Grochowiskach, "... tenże Langiewicz uchodząc zagranicę, dalsze losy Oddziału powstańczego powierzył p. Treutlerowi. ..." - co odbiega od znanych ustaleń historycznych (przekazanie komendy gen. Śmiechowskiemu).

   Za udział w powstaniu styczniowym 1863 r. władze skonfiskowały mu majątek Chruścice (gmina Pińczów) i został skazany na Sybir. Z. Strzyżewska (Zesłańcy Powstania Styczniowego ...) podaje (z nieco zniekształconym nazwiskiem - Julian Trenkler), że został on w 8 partii skierowany na Syberię. Katarzyna, żona Juliana, podążyła za nim i udało się jej wykupić go w drodze na zesłanie.

   Po stracie Chruścic zamieszkali teraz w Kielcach, Julian był rządcą majątków ziemskich. W związku małżeńskim z Katarzyną urodziła się im gromadka dzieci: Ignacy, który był żonaty z Salomeą Bielińską, Antoni, Aleksander, Stanisław, żonaty z Długołęcką, Maria zamężna Dobrzańska i Anna zamężna Zienkiewicz.

   W okresie późniejszym, gdy zmarła żona, Katarzyna, mieszka u swego syna, Antoniego, w Zagrodach, pod Kielcami. A po śmierci Antoniego i drugiego syna - Stanisława, Julian Treutler znalazł się w Przytulisku Weteranów 1863, prowadzonym przez Edwarda Zagrodzkiego na ul. Wesołej w Kielcach.

Zaświadczenie z Przytuliska Opieka Nad Weteranami
1863 w Kielcach wydane dla Juliana Treutlera
(dokument udostępnił - Andrzej Tuziak, praprawnuk Juliana)

   Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, Julian Treutler herbu Traubenberg otrzymał honorowy stopień ppor. weterana i został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10 / 2321 z 1921 r.) - ale wpisano pod zniekształconym nazwiskiem: Treubenberg -Trenter Julian.

   W sprawozdaniu z wykonanych prac przez Dyr. Robót Publicznych w Kielcach za IV kw. 1930 r. (AP Kielce, zesp. 100/I, sygn. 15228) czytamy:
2. Mogiłę powstańca z r. 1863 Treutlera obramowano ramą betonową z krzyżem kamiennym 0.80 m wys. z wyrzeźbionym nazwiskiem.

   Mogiła weterana powstania narodowego 1863 r. w obecnym stanie pilnie wymaga prac remontowych.

Notkę biograficzną uzupełniono w listopadzie 2009 r.
na podstawie rodzinnych przekazów Marii Mazaraki.
Wzbogacono o informacje od praprawnuków Juliana
Treutlera: Grażyny Sygowskiej i Andrzeja Tuziaka.

Uzupełnienia wprowadzone
29.07.2013 r.

   W roku 2013, staraniem Stowarzyszenia Ochrony Dziedzictwa Narodowego w Kielcach, wykonano nowe urządzenie grobu.

   Krzyż nagrobny, który w ostatnim okresie czasu był zupełnie ukryty w ziemi, po przeprowadzonych pracach konserwatorskich został postawiony na schodkowym postumencie z czerwonego piaskowca.

   Został odnowiony również napis, wyryty na kamiennym krzyżu:

JULJAN TREUTLER / WETERAN 1863 R. / † 29.I.1924 R.

   Bezpośrednio za krzyżem nagrobnym Treutlera rosło dorodne drzewo, które w m-cu paździeniku 2013 r. zostało wycięte.

Mogiła weterana Juliana Treutlera - po wykonanych pracach w 2013 r,
po usunięciu drzewa rosnącego za krzyżem nagrobnym.

góra strony

28. Wanda Nałęcz Korzeniowska i Maria Wojciechowska - Nałęcz
Cmentarz Stary, kw. 9B.

Wewnątrz kw. 9B (blisko grobowca Niewiarowskich) znajduje się mogiła obudowana płytami lastryko. Na płycie zwieńczającej mogiłę umieszczono tablicę marmurową z napisem:
† / Ś. P. / WANDA / NAŁĘCZ / KORZENIOWSKA / ŻYŁA LAT 65 / ZM. DN. 1 VI 1951 R. / MARIA / WOJCIECHOWSKA / Z D. NAŁĘCZ / KORZENIOWSKA / ŻYŁA LAT 85 / ZM. DN. 5 XI 1976 R. / CÓRKI / POWSTAŃCA 1863 R. / POKÓJ ICH DUSZOM

Franciszek Korzeniowski, urodzony w Kielcach w roku 1839, był uczestnikiem powstania styczniowego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, otrzymał honorowy stopień ppor. weterana i został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10/1921 poz. 1011).
W mogile pochowane zostały dwie córki weterana 63 roku Franciszka Nałęcz Korzeniowskiego i Lidii z Szercyngierów:
- Wanda Nałęcz Korzeniowska 19.X.1891 - 1.VI.1951), urodzona na zesłaniu, niezamężna;
- Maria z Nałęcz Korzeniowskich Wojciechowska (22.XII.1889 - 5.XI.1976), również urodzona na Syberii, bibliotekarka, która po pobytach w Tomińsku, Moskwie, Zakopanem, Warszawie, Busku i Starachowicach, swoje pracowite życie zakończyła w Kielcach.

góra strony

29. Aleksander Gołębiowski
Cmentarz Stary, kw. 9B.

Na grobowcu Gołębiowskich, położonym przy alejce pomiędzy kw. 9B i 11B, umieszczona jest tablica granitowa:
† / Ś. P. / ALEKSANDER / GOŁĘBIOWSKI / WETERAN 1863 R. ŻYŁ LAT 77 ZM 22.II.1922 R. / Z PŁAWIŃSKICH STANISŁAWA / GOŁĘBIOWSKA / ...

Nie jest znany obecnie udział Aleksandra Gołębiowskiego w powstaniu narodowym 1863 roku. Akt zgonu nr. 75 spisany 23 lutego 1922 r. w kieleckiej parafii katedralnej podaje ...w Kielcach dnia wczorajszego o godzinie drugiej po południu zmarł Aleksander Gołębiowski lat siedemdziesiąt siedem, cukiernik, przynależny do miasta Będzina, syn zmarłych Stefana i Katarzyny z Twardzickich, pozostawiwszy owdowiałą żonę Antoninę z Rapczyńskich ...

góra strony

30. Maria z Zadarnowskich Żukowska - Wójcicka i Józef Wójcicki
Cmentarz Stary, kw. 10A.

Na ziemnym grobowcu, nad metalowymi drzwiczkami, umieszczona jest kamienna płyta z napisem:
Ś. P. / MARJA z ZADRANOWSKICH / I. VOTO ŻUKOWSKA / II. VOTO WÓJCICKA / WETERANKA 1863 R. / LAT 85 † 19.II.1933 R.

Z tyłu, umieszczona jest druga, większa płyta betonowa, zawierająca pod znakiem krzyża, wyryty napis:
GRÓB Ś. P. KAROLINY WÓJCICKIEJ / ORAZ JÓZEFY ŻUKOWSKIEJ

W grobowcu ziemnym została pochowana Maria z Zadarnowskich Żukowska - Wójcicka, jej córka (z pierwszego małżeństwa) Józefa Żukowska i teściowa Karolina Wójcicka. W mogile tej był pochowany również Józef Wójcicki, drugi mąż Marii (miejsce pochówku jest nieoznaczone). Na tablicy nagrobnej błędnie wyryto nazwisko - "z Zadranowskich", zamiast: " z Zadarnowskich"

Maria z Zadarnowskich Żukowska-Wójcicka (1848 - 1933) była córką kapitana wojsk polskich Kacpra (1798 - 1869) i Michaliny z Zalewskich Zadarnowskich herbu Sulima. Rodzice mieszkali na Podlasiu, posiadali majątek ziemski (500 ha) we wsi Mierzynówka, w pobliżu Grodziska Podlaskiego, na terenie ówczesnego woj. grodzieńskiego. Miała dwie siostry (Anna i Julia) oraz czterech braci (Michał, Antoni, Józef i Franciszek).

   Gdy nadszedł czas powstania narodowego, jako 15-letnia panienka w chłopskim przebraniu przewoziła żywność, bieliznę i amunicję powstańcom, pełniła też służbę wywiadowczą dla oddziału Antoniego Barancewicza. Za swa patriotyczną działalność otrzymała kary chłosty (50 kozackich nahajek), uwięzienie; przeżyła śmierć najbliższych, kaźń ojca, kilkakrotnie rabunek, pod pretekstem konfiskaty "żałobnej biżuterii" oraz konfiskatę większości majątku.

   Po powstaniu wychodzi za mąż za inwalidę - powstańca Stanisława Żukowskiego, rannego w bitwie pod Wirem. Po śmierci męża, w ponownym związku małżeńskim, łączy się z Józefem Wójcickim, towarzyszem broni pierwszego męża. Osiada u męża, w majątku Sitkówka pod Kielcami.

   Z pierwszego małżeństwa miała dwójkę dzieci:
- córka, Józefa Żukowska, rzeźbiarka, założyła i prowadziła przedszkole ("freblówkę"), zmarła młodo z powodu gruźlicy;
- syn, Bronisław Żukowski (1869 - 3.X.1939), artysta malarz, uczeń Fałata, był przyjacielem Tetmajera, Wyspiańskiego.
   W roku 1920, gdy wojska bolszewickie podchodzą pod Warszawę, z zagrożonego terenu Podlasia, przyjmuje w Sitkówce na długi pobyt swego brata, Michała Zadarnowskiego (również powstańca 1863 r.), który do siostry dotarł z wraz synem i synową. W Sitkówce pozostał już na stałe, a po śmierci został pochowany w Chęcinach (zob. hasło - Chęciny).

   W wieku 85 lat zmarła w Sitkówce dnia 19 lutego 1933 r. Gazeta Kielecka w nr 17 z 1933 roku zamieściła wspomnienie pośmiertne o Marii Żukowskiej - Wójcickiej oraz podziękowanie rodziny.

Ziemny grobowiec rodziny Wójcickich - stan w 2013 r.

Józef Wójcicki (1839 - 12.VII.1919) obywatel ziemski, drugi mąż Marii z Zadarnowskich, był uczestnikiem powstania styczniowego 1863 roku. O udziale w powstaniu Józefa Wójcickiego informacje zawarte są w aktach Józefa Leskiego, weterana 1863 roku, w CAW (zesp. I.302.17.10). Wybuch powstania zastał ich w Puławach, na Wydz. Górnictwa. Do ruchu powstańczego przyłączyli się 22 stycznia, razem składając przysięgę. Są w oddziale Frankowskiego. Następnie przez Radom, Iłżę obaj dotarli do oddziału Langiewicza w Wąchocku. Przybyłych stawiono przed obliczem dowódcy, który po krótkim przemówieniu odkomenderował ich do batalionu mjr. Dąbrowskiego. W dniu 23 sierpnia 1863 roku brał udział w bitwie pod Wirem, stoczonej przez oddziały powstańcze dowodzone przez Kajetana Cieszkowskiego (Ćwieka) i Władysława Eminowicza.
   Weteran powstania styczniowego był właścicielem majątku ziemskiego Sitkówka pod Kielcami. Była informacja, zawarta w Gazecie Kieleckiej nr 75 z 22.IX.1909 r,. że folwark Sitkówka własność Józefa Wójcickiego, strawił pożar. Rodzina Wójcickich była znana w Sitkówce z prowadzonej społecznej działalności na rzecz mieszkańców. Do tej pracy włączyła się również Maria, żona Józefa, oraz jej córka Józefa Żukowska.

   Gazeta Kielecka w nr 157 z 13.VII.1919 r. zamieściła nekrolog w ramce:
Ś. P. / Józef Wójcicki / obywatel ziemski, weteran 63 roku / po krótkich i ciężkich cierpieniach, opatrzony św. Sakramentami, zmarł 12 / lipca w Sitkówce, przeżywszy lat 78. Pogrzeb do grobu rodzinnego w Kielcach / z rogatki Krakowskiej, odbędzie się w poniedziałek 14 bm. o godz. 4 / po południu, na który zapraszają kolegów, życzliwych i znajomych strapiona / Żona i Rodzina //

   Ziemny grobowiec nie posiada obecnie zewnętrznego upamiętnienia Józefa Wójcickiego.

Zdjęcie weteranki oraz dodatkowe informacje przekazała
Jolanta Sinkiewicz, praprawnuczka Michała Zadarnowskiego .
15.I.2007 r.

góra strony

31. Konrad Andrzejowski
Cmentarz Stary, kw. 10C.

Nagrobek dzieci Aleksandry i Antoniego Andrzejowskich - stan w 2013 r.

Na mogile ziemnej, na wymurowanym małym postumencie, postawiony ażurowy krzyż żeliwny zawierający na utworzonej tarczy herbowej, napis:
D. O. M. / TU SPOCZYWAJĄ ZWŁOKI / Ś. P. / DZIECI ALEKSANDRY I ANTONIEGO MAŁŻONKÓW / ANDRZEJOWSKICH. /
HENRYK URODZONY D. 17 LIPCA 1840. † 28 KWIET. 1841. ROKU /
PAWEŁ URODZONY D. 25 LUTEG. 1845. † 28 LIPC. 1846. ROKU /
MELANIA URODZONA D. 8 MAJA 1846. † 1847. ROKU /
KORNELIA URODZONA D. 30 MARCA 1851. † 15 KWIET. 1851. ROKU /
BAZYLI URODZONY D. 14 CZERW. 1852. † 23 STYCZ. 1858. ROKU /
KONRAD URODZONY D. 2 LISTOP. 1841. † 28 LIST. 1863. ROKU / POCHOWANY W CHEŁMCACH. /
PROSZĄ O WESTCHNIENIE DO/ BOGA.

Konrad Andrzejowski, syn znanego kieleckiego lekarza, był uczestnikiem powstania styczniowego. Jego cioteczny brat Tadeusz Rybkowski, który był prawie rówieśnikiem Konrada, przedstawił wspomnienia w Pamiętniku Koła Kielczan:
... Konrad, jako marymontczyk (uczeń instytutu wyższego rolniczego) z wybuchem powstania poszedł w szeregi powstańcze za zezwoleniem ojca; odebrał swój własny kapitalik przez babkę Wysocką (wdową po jenerale z 32 roku) zapisany, składający się z kilkunastu tysięcy rubli i za ten kapitał uformował sobie dobrze uzbrojony oddział - stu kilkudziesięciu kawalerzystów, z którymi się oddał pod dowództwo Czachowskiego. Grasując głównie w bardzo bliskich okolicach Kielc, niepokoił w straszny sposób Moskali, którzy nie mogli dać rady bardzo ruchliwemu i specjalnie w partyzantce wyćwiczonemu oddziałowi. Tak jenerał Czengiery, jak w ogóle całe miasto wiedziało, że syn wuja, Konrad, był prawie głównym dowódcą oddziału, wszelkie interpelacje rządowe, w tym celu do wuja skierowane, odparte były zawsze z godnością i powagą. ...

   Działalność Konrada przerwała nagła śmierć. Jak relacjonował to podwładny kawalerzysta, 28 listopada 1863 r. w Oblęgorku przy przeglądzie otrzymanego transportu broni palnej - Konrad ... wziąwszy do ręki b. piękną dubeltówkę, oglądał ją na wszystkie strony, odwiódłszy kurek, spuścił go i w tej chwili nastąpił straszny strzał, który rozerwał część lufy od strony kurka, a brandkę, na którą zakłada się piston, oderwał przy rozsadzeniu i wpakował ją komendantowi przez oko do mózgu, tak, że w półtorej godziny potem umarł na naszych rękach. ...
   W obawie przed demonstracjami władze rosyjskie nie wyraziły zgody na pogrzeb w Kielcach, dlatego pochówek nastąpił na cmentarzu parafialnym w Chełmcach (zob. hasło: Chełmce).

   Małżonkowie Antoni i Aleksandra z Wysockich Andrzejowscy tworzyli rodzinę wielodzietną. Spośród 14 dzieci Andrzejowskich zmarło w dzieciństwie pięcioro. Zostali oni upamiętnieni na tablicy nagrobnej.

góra strony

32. Ignacy Zagłoba Smoleński
Cmentarz Stary, kw. 10C.

   Na wymurowanym grobowcu, przykrytym kamienna płyta, w wygrodzeniu utworzonym przez kamienne słupki połączone rurkami, postawiony jest neogotycki nagrobek kamienny. Mało czytelna obecnie tablica w postumencie nagrobka zawiera napis:
PORUCZNIK GWARDII NARODOWEJ 1831 R. / NIEWYGASŁEJ PAMIĘCI IGNACEGO / ZAGŁOBY SMOLEŃSKIEGO OBYWA- / TELA MIASTA KIELC W ROKU 1796 / URODZONEGO A W DNIU 29 SIERPNIA / 1873 R W WIEKU LAT 77 ZMARŁE- / GO STROSKANA ŻONA DZIECI I WNU / KI POMNIK TEN WZNIEŚLI PROSZĄC / O WESTCHNIENIE ZA DUSZĘ JEGO / DO BOGA.

Ignacy Zagłoba Smoleński (1796 - 29 VIII 1873) był oficerem wojska polskiego w okresie powstania listopadowego.

   Był czołowym działaczem stronnictwa "białych" w Kielcach. W kwietniu 1861 r. wszedł w skład "Komitetu Bezpieczeństwa Miasta Kielc", który sprawował władzę w wolnym mieście przez kilka dni.

   W kieleckiej katedrze znajduje się tablica upamiętniająca osobę Ignacego Smoleńskiego.

góra strony

33. Leon Gautier
Cmentarz Stary, kw. 10D.

Na tylnej ścianie kaplicy biskupów sufraganów kieleckich umieszczone jest słabo czytelne duże epitafium marmurowe zawierające wyryty napis:
LEON GAUTIER / b. Naczelnik Powiatu Kieleckiego / następnie / Assessor Wydziału Ubezpieczeń / Rządu Gubernialnego Kieleckiego / Założyciel i Redaktor Gazety Kieleckiej / zmarł dnia 11 Lipca 1873 r. / żył lat 46 / Ukochanemu Mężowi i Ojcu / żona i Dzieci

Leon Gautier (1827 - 11 VII 1873) był ostatnim polskim naczelnikiem powiatu kieleckiego. Osłaniał rodziny polskie przed carskimi represjami a zagrożonym aresztowaniem umożliwiał opuszczenie Królestwa Polskiego.
W późniejszym okresie był wydawcą i redaktorem Gazety Kieleckiej.

góra strony

34. Bronisław Niesiołowski
Cmentarz Stary, kw. 10F.

Bezpośrednio przy alei rozdzielającej kwatery 10D i 10F, znajduje się obmurowana mogiła przykryta płytą z czerwonego piaskowca. Kamienne słupki, połączone metalowymi rurkami wygradzaję teren grobu. Z tyłu znajduje się duży grobowiec z nagrobkiem upamiętniającym rodzinę DUCHNOWSKICH.
W płycie nagrobnej, pod znakiem krzyża, wykuto słabo czytelny obecnie napis (na zdjęciu napis sztucznie wzmocniono):
BRONISŁAW / UR. 1844 R. ZM. 1923 R. / EMILJA ZE SZPRINGERÓW / UR. 1848 R. ZM. 1930 R. / NIESIOŁOWSCY / BOŻE RACZ DAĆ WIECZNE / SZCZĘŚCIE ICH ŚWIETLANYM DUSZOM

Akt zgonu nr. 46/1923, sporządzony w kieleckiej katedrze, podaje, że 31 stycznia 1923 roku ... zmarł Bronisław Niesiołowski, lat siedemdziesiątsiedem, emeryt, przynależny do miasta Kielc, syn Józefa i Felicji z Linowskich pozostawiwszy owdowiałą żonę Emilję ze Szpryngierów ... Zgon zgłosili: Jan Żurkowski, doktór, l. 53 i Zygmunt Niesiołowski. l. 66, adwokat przysięgły, obydwaj z Kielc.

Nie jest obecnie bliżej znana osoba Bronisława Niesiołowskiego i jego działalność w okresie powstania. Z dokumentów zawartych w kieleckim Archiwum (zesp. 101/I, sygn. 3510 i 2248) wynika, że wdowa po zmarłym Bronisławie Niesiołowskim, Emilia, jest wymieniona w grupie wdów po weteranach 1863 roku. Np. występuje w "Imiennym wykazie wdów po weteranach powstań narodowych, zamieszkałych na terenie P.K.U. w Kielcach, pobierających zaopatrzenie" sporządzonym 11.3.1925 r., co stanowi potwierdzenie udziału jej męża, Bronisława, w powstaniu 1863 r.

góra strony

NA START

ostatnia aktualizacja: 5-01-2015 , 12:15