1. Tablica pamiątkowa w Bukownie - Podlesiu.
W okresie obchodów 150. rocznicy powstania styczniowego, w Podlesiu (obecnie dzielnica miasta Bukowno) nastąpiło odsłonięcie tablicy upamiętniającej zwycięską bitwę płk. Józefa Miniewskiego w Podlesiu w dniu 4 maja 1863 r.
W maju 2013 r. w Podlesiu, przy wyremontowanej kapliczce domkowej (która została wystawiona w 50-tą rocznicę powstania styczniowego), został odsłonięty i poświęcony pomnik stanowiący upamiętnienie wydarzeń z okresu powstania styczniowego. Na kamiennym obelisku zamocowano granitową tablicę zawierającą wykuty napis:
PAMIĘCI BOHATERÓW POWSTANIA STYCZNIOWEGO / Z ODDZIAŁU PŁK. JÓZEFA MINIEWSKIEGO / ORAZ LEGII CUDZOZIEMSKIEJ PŁK. FRANCESCO NULLO / W 150 ROCZNICĘ BITWY W PODLESIU, / KTÓRA MIAŁA TU MIEJSCE 4 MAJA 1863 ROKU / SPOŁECZEŃSTWO BUKOWNA / Bukowno, maj 2013 r.
Na czele dobrze zorganizowanego w Krakowie 500 osobowego oddziału ochotników, dnia 4 maja 1863 r. płk. Józef Miniewski, wraz z płk. Francesco Nullo, który prowadził oddział legii zagranicznej, przekroczył granicę Królestwa w lasach olkuskich i dotarł w godzinach porannych do Podlesia. Od godz. 9 nastąpiły pierwsze starcia z jazdą moskiewską, a następnie z główną kolumną wojsk rosyjskich. Walki trwały od godz. 2 do godz. 5 po południu. Ostatecznie o zwycięstwie powstańców zadecydowała szarża żuawów pod dowództwem mjr. Lesińskiego. Moskale w nieładzie wycofali się do Olkusza, ponosząc stratę 60 poległych i rannych. Po stronie powstańców straty były niewielkie. Forsownym, nocnym marszem, Miniewski przemieścił się z oddziałem pod Krzykawkę.
Józef Miniewski, h. Nieczuja (30.IV.1841 - 11.XI.1926), urodził się w majątku Wilcza Góra k/ Grójca w rodzinie szlacheckiej. Ojcem był Władysław Miniewski, b. urzędnik administracji Królestwa Polskiego, sędzia pokoju powiatu czerskiego. Matką była Karolina Amalia Lessel, córka warszawskiego cukiernika. Posiadał liczne rodzeństwo (3 sistry oraz 4-ch braci, z których Władysław i Bronisław również wzięli czynny udział w powstaniu styczniowym).
Uzyskał wykształcenie wojskowe: był oficerem - inżynierem petersburskiej wojennnej akademii. W okresie przedpowstaniowym należał do rewolucyjnego kółka utworzonego przez oficerów w Peterburgu. Po dekonspiracji, obawiając się aresztowania za nieprawomyślne poglądy, wniósł podanie o zwolnienie ze służby wojskowej i powrócił do Wilczej Góry.
Od r. 1862 działa jako agent stronnictwa Białych w wojewódz. mazowieckim. Ale, gdy wybucha powstanie, jako zawodowy wojskowy, natychmiast przystępuje do czynnego udziału - początkowo jest dowódcą plutonu kawalerii, następnie szwadronu kawalerii. Walczy w rejonie Grójca i Białobrzegów. Jest w oddziale Śmiechowskiego, następnie w oddz. Jeziorańskiego. W Małogoszczu, wraz z Śmiechowskim i Jeziorańskim, wchodzi w skład wojska Langiewicza, i przechodzi z nim cały szlak bojowy: od Małogoszcza, poprzez Pieskową Skałę, Goszczę, Chroberz, po Grochowiska. Bardzo krytycznie oceniał działania Langiewicza, jako dowódcy wojskowego. Wraz ze Śmiechowskim wyprowadza część oddziałów powstańczych, poprzez Igołomię, do Galicji.
Nadal działa w pracach ruchu narodowego. Otrzymuje awans na pułkownika. Powierzono mu zorganizowanie oddziału, który miał przedostać się do Królestwa, opanować przygraniczną stację kolejową Maczki, a następnie z użyciem pociągu, miał znaleźć się z oddziałem w rejonie częstochowskim. Z blisko 500-osobowym oddziałem dotarł do Podlesia, tam 4.V.1863 stoczył zwycięską bitwę, pomimo wielu braków w wyposażeniu oddziału (m.in. nie otrzymał zamówionych i zapłaconych armat, konie kawalerii nie zostały podkute, duże braki w amunicji).
Przemieścił się następnie pod Krzykawkę, gdzie został zaatakowany przez oddziały rosyjskie. Przez 3 godziny powstańcy dzielnie walczyli, ale nieco przypadkowa śmierć płk. F. Nullo spowodowała całkowite załamanie się legii cudzoziemskiej, która poszła w rozsypkę. Pomimo odniesionych sukcesów w bitwie, również Polacy zaczęli się wycofywać, aby przy odwrocie do Galicji, również ulec rozproszeniu.
Miniewski, oskarżany o klęskę, wyjechał do Lwowa. Wziął jeszcze udział w nieudanej wyprawie na Wołyń. Powrócił do Galicji i udał się na emigrację do Francji. Tam został zaangażowany do prac w Egipcie, przy budowie Kanału Sueskiego.
W r. 1871 powrócił do Galicji, pracował jako rządca dworski w rejonie Lwowa. Podjął działalność społeczną: finansował prace przy tworzeniu kwatery powstańców 1863 r. na Cmentarzu Łyczakowskim, ufundował znany symboliczny pomnik chorążego Szymona Wizunasa Szydłowskiego, prowadził lwowskie biuro Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Weteranom 1863, prowadził działalność publicystyczną, napisał własne wspomnienia z okresu walk powstańczych (Józef Nieczuja Miniewski Jego udział w powstaniu styczniowym ..., wydane w r. 1918 we Lwowie).
Po odzyskaniu niepodległości został wrprowadzony do Imiennego Wykazu Weteranów powstań narodowych. Otrzymał Krzyż Virtuti Militari V klasy oraz Krzyż Walecznych (3x).
Zmarł we Lwowie dn. 11.XI.1926 r. i z honorami generalskimi został pochowany w powstańczej kwaterze 40 na Cmentarzu Łyczakowskim.
Wprowadzono w marcu 2014 r.
góra strony
ostatnia aktualizacja:
23-07-2014 , 02:28
